در دهه‌های اخیر، پرسش از وجود حیات در فراسوی زمین به یکی از اساسی‌ترین چالش‌های علمی تبدیل شده است. در این میان مریخ به‌عنوان نزدیک‌ترین گزینه بالقوه برای میزبانی حیات باستانی همواره در کانون توجه کاوش‌های بین‌سیاره‌ای قرار داشته است. پژوهش تازه‌ای که در نشریه معتبر «نیچر اخترشناسی» منتشر شده با بررسی دقیق لایه‌های رسی ضخیم و غنی از مواد معدنی در سطح مریخ نشان می‌دهد که این سیاره در گذشته‌ای دور، دارای شرایط پایداری برای شکل‌گیری و پشتیبانی از محیط‌های قابل زیست بوده است.
به گزارش برنا، رس‌ها که تنها در حضور آب مایع و در شرایط اقلیمی خاص تشکیل می‌شوند، در این مطالعه به‌عنوان آرشیو‌هایی طبیعی از تاریخچه آب و احتمالاً حیات در مریخ مورد بررسی قرار گرفته‌اند.
بررسی علمی و زمین‌شناختی
رس‌ها تنها در حضور آب مایع شکل می‌گیرند؛ به‌ویژه در شرایطی که فرسایش فیزیکی محدود و شرایط آب‌وهوایی پایدار و مرطوب باشد. به همین دلیل، وجود لایه‌هایی با ضخامت صد‌ها متر از رس در مریخ می‌تواند نشان‌دهنده حضور طولانی‌مدت آب مایع در این سیاره باشد
این لایه‌ها به گفته دانشمندان حدود ۳.۷ میلیارد سال پیش، در دوره‌ای که مریخ گرم‌تر و مرطوب‌تر از امروز بوده، تشکیل شده‌اند
ریانا مور نویسنده همکار این مطالعه و پژوهشگر فوق‌دکتری در دانشکده علوم زمین دانشگاه تگزاس، در بیانیه‌ای گفته است: این مناطق دارای میزان زیادی آب هستند، اما فاقد تغییرات ارتفاعی چشمگیر. بنابراین، از ثبات زمین‌ریخت‌شناسی بالایی برخوردارند. اگر زمین پایدار باشد، احتمال از بین رفتن محیط‌های بالقوه قابل‌زیست کمتر است. چنین شرایط پایداری ممکن است برای مدت زمان طولانی‌تری حفظ شده باشند.
تیم پژوهشی با تحلیل ۱۵۰ نقطه رس‌دار در سطح مریخ تلاش کردند تا شکل، موقعیت و ارتباط آنها با ساختار‌هایی مانند دریاچه‌ها یا رودخانه‌های باستانی را بررسی کنند.
یافته‌ها حاکی از آن است که این لایه‌های رسی بیشتر در نواحی کم‌ارتفاع و در مجاورت دریاچه‌های قدیمی قرار دارند؛ اما نه در نزدیکی دره‌هایی که زمانی رودخانه‌هایی با جریان شدید از آنها عبور می‌کرده است. این موضوع نشان می‌دهد که در این مناطق فرآیند‌های شیمیایی نسبت به فرسایش فیزیکی نقش پررنگ‌تری ایفا کرده‌اند؛ که به حفظ این رس‌ها در گذر زمان کمک کرده است.
به گفته تیم گودج استادیار دانشکده علوم زمین و سیارات دانشگاه تگزاس و یکی از نویسندگان مقاله: در زمین ضخیم‌ترین لایه‌های معدنی رس معمولاً در مناطق مرطوب با فرسایش فیزیکی کم تشکیل می‌شوند؛ جایی که محصولات تازه شکل‌گرفته ناشی از هوازدگی، توسط فرآیند‌های فیزیکی از بین نمی‌روند
